Fan Chan แฟนฉัน[/caption]ภาพแห่งอดีต จริงๆ แล้วมันไม่เคยจากไปไหน มันอาจจะซุกอยู่ที่ซอกหนึ่งในลิ้นชักความทรงจำ และอยู่อย่างนั้นมาตลอด จนความทรงจำใหม่ๆ เข้ามาทับ เข้ามาซ้อน ดันมันไปจนสุดลิ้นชัก แต่เมื่อใดก็ตามที่ได้ยินเพลงอย่างนี้แว่วมาหรือเห็นรูปภาพสีเหลืองๆ แดงๆ เก่าๆ ความทรงจำในครั้งนั้น ก็เหมือนถูกมือซนๆ หยิบมันออกมาปลุกให้มันกลับมามีชีวิต…อีกครั้ง
ทุกคนคงมีภาพความทรงจำในวัยเด็กกันทั้งนั้นเหมือนกันในรูปแบบต่างกันในรายละเอียด
มีสิ่งที่ชอบเล่นเหมือนกัน ผู้ชายอาจจะมีขี่จักรยาน เป่ากบ ผู้หญิงอาจจะมีกระโดดยาง เล่นขายของ แต่ผมมีทั้งสองแบบ บางคนอาจจะขลุกอยู่ที่หน้าจอทีวีกับลีลาสุดเท่ห์ของยอดมนุษย์ หรือจอมยุทธ์จากหนังจีนกำลังภายใน ในขณะที่บางคนอาจชอบใช้ชีวิตนอกบ้าน เที่ยวเล่นจนตัวดำ
ออกจากบ้านตั้งแต่เช้ากลับมาอีกที ก็เมื่อฟ้ามืด แต่ผมเป็นทั้งสองแบบ บางคนอาจจะมีเพื่อนเป็นแก็งลิงทโมนอยู่กลุ่มใหญ่ ที่พากันดื้อซนจนแม่ๆ เอือมที่จะด่า ในขณะที่อีกคนกลับมีเพื่อนน้อยมาก เพื่อนที่ซี้ที่สุดอาจจะมีคนเดียว และเป็นเด็กผู้หญิงแก่นกะโหลกก็มี และผมก็มีทั้งสองแบบ
น้อยหน่าคือเด็กผู้หญิงคนนั้น เธอเป็นเพื่อนผมมาตั้งแต่ยังเล็ก เพราะบ้านเราอยู่ติดกัน แถมละแวกบ้านเรายังไม่ค่อยมีเด็กวัยเดียวกันอีก เราจึงเล่นด้วยกัน ถึงแม้ว่ามันจะเป็นการ
ละเล่นแบบผู้หญิง พวกกระโดดยาง เล่นขายของก็ตาม ผมก็สนุกที่จะเล่นกับเธอ จนกระทั่ง
ผมเริ่มโต เริ่มอยากเล่นแบบเด็กผู้ชายที่มันโลดโผนบ้าง ถึงขนาดไปขอเข้าแก็งเด็กผู้ชายที่เป็นคู่อริกับน้อยหน่าก็ยอม พวกมันยื่นคำขาดให้ผมพิสูจน์ความเป็นลูกผู้ชายให้มันเห็น
ลูกผู้ชายที่เข้มแข็งสามารถเอาชนะศัตรูได้ และศัตรูของพวกมันก็คือน้อยหน่า และเด็กๆผู้หญิงละแวกนั้น…ผมยอมทำ นั่นทำให้น้อยหน่าโกรธผม และอาจจะถึงขั้นเกลียดเลยก็ได้ และที่สำคัญก็คือผมไม่มีโอกาสได้ขอโทษเธอ เพราะไม่กี่วันต่อมา เธอก็ย้ายบ้านไปที่อื่น คนละจังหวัดกัน และไม่ได้เจอกันอีกเลย…
วันนี้เธอส่งการ์ดงานแต่งงานมาให้ที่บ้านผม สิบกว่าปีที่เราไม่ได้เจอกัน เธอยังจำเพื่อนคนแรกของเธอได้ ลิ้นชักของเธอคงเป็นระเบียบกว่าของผมเยอะ ไม่รู้ว่าเธอจะเปลี่ยนไปแค่ไหน หรือว่าเห็นผมแล้ว เธออาจจะงงว่าไอ้ชายหนุ่มคนนี้เป็นคนเดียวกับเด็กชายคู่หูเธอคนนั้นหรือ เปล่า แต่ผมก็จะไปงานแต่งของเธอ เพื่อนซี้เมื่อสิบขวบของผม…แน่ๆ
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น